De jeugd van tegenwoordig...

Het is zaterdag. Meestal is dit de dag dat we qua eten het onszelf makkelijk maken. Pizza, broodje shoarma, of toch misschien soep met stokbrood. Om dit te kunnen eten moet je het natuurlijk wel in huis hebben. Gelukkig hebben wij de Plus supermarkt zo'n 100 meter van ons af liggen en kunnen we als het moet even snel wat spulletjes in huis halen. Zo ook vandaag.
Bij het binnengaan van de winkel zie ik een moeder met een kind bij een ander kind staan, precies voor de ingang van de supermarkt. Ik wurm me naar binnen en terwijl ik dit doe hoor ik kind 1 tegen moeder zeggen: "Kijk mam dit is Sjors en hij wil wel ruilen voor 1 Euro!". Sjors heeft een stapel van zo'n 3 cm aan voetbalplaatjes in zijn hand en lijkt (aan zien houding te zien) hier vrij trots op te zijn. Welkom in het voetbalplaatjeswalhalla van Plus supermarkten. Bij iedere 10 Euro 1 verpakking met 4 voetbalplaatjes.
Ik zoek de spullen die ik nodig denk te hebben voor dit weekend en reken af bij de kassa. Bij het naar buitengaan staan er bij de schuifdeuren aan alle kanten kinderen de klanten op te wachten. Selectief aan de hand van de hoeveelheid boodschappen die de mensen mee naar buiten nemen vragen de kinderen "Heeft u misschien voetbalplaatjes?". De meeste mensen geven ze dan ook direct weer af. Voor mij was er een oudere meneer die dat niet wilde doen. Hij had veel boodschappen en zou dus ook veel plaatjes op zak moeten hebben. Hij zei echter van niet. Waarop een kind tegen een ander kind zegt: "Geloof jij dat hij er geen heeft? Ik geloof het niet!". Ook dit kind had in beide handen grote stapels met plaatjes. Ruilen voor 1 Euro?